Vanmorgen
genoot ik van een heerlijk zondags ontbijt op zaterdag met twee van mijn
liefste vriendinnen. We praatten over het leven, over de liefde en wat we er
niet van begrijpen, over wat geluk kan zijn en wat net niet, over mijn blog en
hoe het al even geleden was dat ik er iets op schreef. Ik zei hen: ik weet soms
niet waarover te schrijven. Dat was eigenlijk niet waar. Soms krijg ik het niet
gezegd. Soms begrijp ik zo weinig. Dat antwoord zou dichter bij de waarheid liggen.
Bovendien
heb ik iets met het wisselen van jaren, met het van oud naar nieuw gaan. De
afgelopen tijd werd ik meermaals overvallen door een intens gevoel van niet
willen loslaten en niet kunnen loslaten, van missen en dat overal voelen, van
zomaar treurig zijn. Maar toen ik deze ochtend aan het babbelen was, vulde
zich in hoofd en hart ook een gevoel van dankbaarheid voor zij die dit jaar fel
gesupporterd hebben voor alle soorten van goeds en moois, voor zij waarbij ik
te pas en vaak ook te onpas heb aangeklopt met woorden van niet weten en
radeloos zijn, voor zij die er met harten onder de riem en alle juiste stiltes
waren. 2014 is zoveel opzichten het jaar geweest van grote veranderingen, maar
vooral van die andere en mooiere versie van mezelf die er pas was na de ultieme
poging het beter en best te maken, na de keuze te gaan voor wat moeilijk en
soms ook pijnlijk is, na het kleine verdriet gehuild te hebben en het grote
verdriet te durven doorvoelen, na het intens tot in de diepste en lelijkste
hoeken te gaan van alles wat collectief onder de noemer verleden huisde. Ik
bedoel maar, ik ben mezelf ook dankbaar dat ik het gedurfd en gedaan heb. Ik
ben oma dankbaar voor alles wat ik met vertraging van haar geleerd heb, voor
het verhaal en die open vragen, voor die portie spijt die bittersweet op alle
herinneringen sneeuwt.
Ik
zou voor 2015 aan goede voornemens kunnen doen. In essentie past dat perfect
bij wie ik ben, maar deze keer denk ik: laat maar. Laat het over aan de
verwondering als voeding voor elke nieuwe creatie, aan de spontaniteit te
springen in niet willen weten, aan grote en kleine kinderlijke vrolijkheden,
aan het woest willen en wildst dromen, aan het verlangen thuis te kunnen komen
bij jezelf, aan de passie als grondstof voor alle gekte, aan de twijfel die
elke vorm van vooruitgang stuwt, aan de durf die verdergaat dan die oude en
nieuwe angsten. Dat we geen lijstjes nodig hebben om voluit te gaan voor dat
nieuwe jaar. Dat we het gewoon moeten doen. Keihard, voor onszelf, voor die
andere en mooiere versie. Laten we dromers zijn en doeners en durvers in 2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten