Je hebt een aantal verkeerde beslissingen
genomen. Je zei mensen dat het mislukkingen waren, en dat wat voorafging de
hoop was dat het zou lukken. Hoop is misschien wel het gouden wolkje waar
leeftijd nooit telt. Het gebeurde allemaal niet. Later vond je er het woord
natroost voor uit. Het is het noodzakelijke dat volgt nadat je gesust werd met
gemakkelijke woorden. Het verdriet van je afschudde en zei: hemel, laten we
ophouden en een biertje pakken.
Je hebt een aantal brieven
geschreven naar mensen die uiteindelijk nooit geantwoord hebben. Je stelde er
moeilijke vragen over wat ze nooit zeker waren. Hoe het kwam dat
stuurloosheid het gevolg was van een sterk verlangen. Je hebt zelfs even over
wiskunde gepraat in de hoop het verleden recht te zetten. Je palaverde over
boeken die je niet interessant vond in de hoop er harten mee te winnen die niet
voor jou bestemd waren. Je won altijd van alles, en ’s avonds in bed ging je
dromen over meisjes die vliegen konden.
Je hebt thee gedronken onder een
boom en gevraagd of die met jou wilde zwijgen. Je ontdekte dat stiltes van bomen
iets eeuwigs hebben. Voor het eerst moest je huilen. Je had nog allerhande bewijzen
nodig voor later, maar besefte dat het vooral ging over niets moeten. Je
glimlachte. Een keer of vijf. Je wilde eindelijk ook eens van getallen houden.
Je hebt je grootmoeder gebeld om
plots opnieuw te beseffen dat ze al twee jaar gestorven is. Je zou daar met
haar om lachen en taart bakken. Je zou koffie drinken. Een verhaal vertellen
over toen schoenen nog op daken vlogen, je op haar sofa danste en voor het
eerst ontdekte dat je heupen had. Je zou voornamelijk begrijpen dat sommige
stukken hemel alleen maar gemaakt zijn om gemis aan te meten.
Je hebt alle soorten dingen
gekocht die je uiteindelijk nooit zal gebruiken. Ze vullen alleen maar wat
anderen nooit gezegd krijgen, geven je de zekerheid dat er ook zaken zijn in
het leven die blijven. Je nodigt mensen uit die je niet echt mag. Ze kopen
koekjes voor je met chocolade. Je wilde dat je er een paar eten kon. Je wilde
dat je dat echt wilde. Je praat wartaal met ze. Ze vinden je grappig. Ze zeggen
dat ze je grappig vinden omdat je kat ‘Cactus’ heet.
Je hebt je schoenen uitgetrokken voor het haardvuur. Je wacht op van alles. Je wacht met worden wie je eigenlijk
bent om de afmetingen van ongeluk werkelijk te kennen. Je wacht op iemand die
de woorden voor je openlegt, en zegt: hemel, zat jij al die tijd te wachten? Je
vlecht je haren, legt je hoofd te slapen. Je hebt het altijd allemaal geweten,
je hebt jezelf alles al drie keer verweten.
Je hebt een auto de straat
uitgeduwd toen het vroor. Je buurman zei je dat niemand ooit zo sterk kon zijn.
Je glimlachte. Hij gaf je bier. Je bleef een tijdje. Hij vertelde je over oorlog.
Je hebt geluisterd. Je wist dat je dit niet mocht vergeten. Hij zat te staren,
zei dat je later terug moest komen om een bokaal opgelegde krieken. Haast je
niet, zei hij, ik kan alles als de beste bewaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten