Laat ik alvast niet besparen op mijn aantal woorden.

Samengevat kun je stellen dat wij op van alles zullen moeten besparen in de toekomst: op onderwijs, op cultuur, op elektriciteit om stroompannes tegen te gaan, op provinciale instellingen,… Dat doen we gezamenlijk zuchtend of net niet.

Tussen al dat besparen door dacht ik: laat ik alvast niet besparen op mijn aantal woorden, laat ik daarin zoeken en zijn, zweverig en hoog, gewoon zomaar, omdat ik erin beter verteld krijg wat ik denk, voel, doe en ben. Laten we ook niet besparen op die ik zie je graagjes, op knuffels en kussen, op kopjes koffie en thee bij gezellige babbels met af en toe een koekje of speculaasje, zoals je verkiest, op hartjes onder de riem om alle soorten redenen, op glimlachende ja’s, op gemeende nee’s, op zomaar dagdromen en jeugdig verliefd zijn, op aanstekelijk enthousiasme, op chocolade, op vrolijke complimentjes, op prikkelende poëzie, op lazy Sundays, op vreugdedansjes en –sprongen, op warmte en hartelijkheid, op wederzijds respect, op sofamomenten met huisdieren, op familie en vrienden, op hé het is okés, op vandaag nietsen, op YOLO’s, op omg’s, op cheers to life’s, op ochtendzonnen en blauwe luchten, op ontbijt op bed, op moed, op cocoonen.

Laten we niet besparen op wat ons zo ons maakt, op durven kiezen, op hoop die doet leven en omgekeerd, op onderweg zijn, op fouten, op tranen. Dat is zowat alles en niets, veel en weinig. Dat kan misschien tellen voor wie daarin wil geloven, voor wie voelt dat het waar is, voor wie naast cijfers voor leven kiest, voor wie ruimte geeft aan zichzelf en het zo veel en zo vlug. Dan denk ik ja daarin valt vast wat gewoon geluk te verzamelen. Ik wil maar zeggen: gun het uzelf, zomaar, dat is meer dan reden genoeg.