Vroeger waren ze vast experts in dat harde leven doen.

Blij word ik niet van die cijfers in de krant. ‘Bang, neerslachtig, depressief, één Belg op drie heeft psychische problemen’ En zo heeft ook 13,2% van de vrouwen last van hoofdpijn, dubbel zoveel als mannen. 20% lijdt aan lage rugproblemen, 20% heeft artrose, 1,9% van de Belgen heeft kanker, 8% een eetstoornis.

Eigenlijk had ik niet veel cijfers nodig om te weten hoe niet goed het ging. Ik kon wel even rondom mij kijken en dan hetzelfde vaststellen. Of toch ongeveer. Ik zie die dingen, denk ik beter dan iemand anders, omdat ik vaak zwijgend observeer en daarna ook iets durf te voelen in de zin van: shit, we zijn precies niet goed bezig. Af en toe wil ik dat eens roepen hier. Hopend dat iemand ooit zal luisteren.

Het artikel legt vooral de nadruk op de stijging van de psychische problemen bij jongen mensen. Volgens één de professoren mogen we daarbij niet vergeten hoe groot en zwaar de economische crisis daarbij kan zijn. Die onzekerheid die ze meebrengt, terwijl wij tussen al ons geperfectioneer liever houvast hebben, zekerheden tussen die flarden van besparingen en werkeloosheid. We willen daarenboven ook nog vaak de beste, leukste, liefste, mooiste, enthousiaste mens zijn die er bestaat. Vaak vergeten we ook waarom we dat doen, maar zijn gaan wennen aan het doen en dus doen we maar gezapig door. We hebben geleerd dat het eerst goed moet zijn voor anderen, dat er straks wel geluk te rapen valt ergens, ooit dat moet wel na dit alles, dat zwijgen beter is dan praten, dat altijd doorgaan vast gemakkelijker moet zijn dan even stilstaan en voelen.

Heel onbewust en ongewild, beetje bij beetje, af en toe, en soms ook niet, slepen wij wat last mee. Daarna nog meer. En meest. Tot het een gewoonte wordt en wij dan maar zeggen: ‘op uw tanden bijten moet je doen en je hebt sterke tanden. Mijn oma zegt dat soms. Ik moet daar meestal om glimlachen. Vroeger waren ze vast experts in dat harde leven doen.

Tijdens het lezen van dit artikel moet ik almaar denken dat het waar is. Dat wij jonge mensen met een ongelofelijk teveel door het leven huppelen en dan denken dat het altijd goed komt. Meestal. Dat dat teveel stiekem een leegte is die wij dan maar nodeloos vullen met alles en niets. Dat wij pijntjes weglachen en grote verhalen negeren, zeker die van vroeger, daar in de donkere plekken van een hoofd. Dat wij op sociale media levens hebben die mooi en fotoachtig goed zijn en dan opgelucht met die illusies leven, alsof dat ook bijna echt leven is.

‘Een alarmsignaal’, noemt Vlaams minister van Volksgezondheid Jo Vandeurzen dit. En dat is. Ik zou van mijn woorden bellen willen maken om ze voor u te luiden. Dat wij misschien heel even tussen zoveel leven dat soms aanvoelt als overleven, wat tijd mogen maken om te zuchten zomaar omdat het mag, om stil te vallen zomaar omdat dat nodig is, dat wij niet denken dat alles in een leven verdiend moet worden, dat wij durven te weten dat het geluk soms heel gewoon ligt in het met en bij uzelf durven te zijn. In die eerlijkheid en moed om dan af en toe te zeggen: ‘bon, nu even niet. Ik wil mezelf vandaag een heel klein beetje redden.'