zaterdag 19 juli 2014

Het laat zomaar verdwijnen wat gezien moet worden

Gisteren werd ik treinzittend geraakt door de vallende avond, zo wanneer dag en nacht kleurrijk in elkaar overgaan. Ik kan daar van houden. De wereld en haar mensen waren allemaal in zomers zwoele sferen van kleine gelukjes en glimlachen. Ik liet mijn ogen op de wolken rusten en hoopte hevig dat er naast mij meer mensen waren die van dit natuurlijk schoons konden genieten en die weten dat er veel blind valt te wezen als het op leven aankomt.

Ik had de volledige treinwagon voor mezelf en vond het fijn zo kijkend alleen te zijn, omdat ik geloof dat er op en in plekken van eenzaamheid zoveel te voelen valt als je dat wilt. Ik zoek het liever nu en dan eens op dan het tevergeefs te ontlopen, want het maakt meer lelijk dan mooi en schuift pijn onder matten en in donkere hoeken van gewetens en harten. Het laat zomaar verdwijnen wat gezien moet worden. We denken veel te hebben aan gemiddeld gelukkig en ongelukkig zijn. Wel denkt u dan nog eens opnieuw.
In dit alles, dwaalden mijn gedachten af naar de Gazastrook en de mensen die er het leven laten voor zoveel verkeerde redenen, die van oorlog een norm hebben gemaakt voor overleven en leven en die onwetend zijn over elk stukje toekomst en ik soms denk hoe zij zo leven zonder zekerheden elke dag. Vele kilometers verder maakte een passagiersvliegtuig een fatale botsing met het aardoppervlak. In de ravage van brokstukken lagen onschuldige mensen die er gestorven waren voor een niemandslandoorlog waar verantwoordelijkheden doorgeschoven worden van de één naar de andere en er woorden uit monden rollen: ‘Als daar vrede was geweest…’  


Ik hoop dat nu het zomert in de stad en ons leven wij niet vergeten wat daar allemaal gebeurt, dat wij ogen openen en durven te vooroordelen en handen uitsteken en hopen dat iemand ze grijpt en begrijpt. Dat wij durven te weten wat in dit leven gevoeld en gezien kan worden om tot volle verandering te komen. Dat u geraakt kunt worden door het leven in haar schoonste en lelijkste vormen. Ergens tussen dat zalig zomers zijn ogen en gedachten laten rusten op wolken, op het hart en hoofd, op de tijd, op alle slachtoffers. Laten we daar alvast nu mee beginnen, denk ik dan.