zaterdag 31 mei 2014

Hé wind, ga even waaien in dat hoofd van mij.

Mensen vroegen het me vaak: ‘En kind, wa wilt ge nu worden?’ Ik lachte toen altijd beschaamd schattig met een aantal barbies in mijn handen en zei hen: zangeres of schrijfster.

Het waren grote dromen waaraan ik fervent werkte als kleine meisje. Ik combineerde beide door liedjesteksten te schrijven en ze vervolgens met mijn zussen en buurmeisje in te zingen op cassettes. Hemels, zijn die herinneringen. Al snel zou blijken dat zangeres worden door allerhande redenen geen goed idee was. Voornamelijk omdat ik eigenlijk niet beschikte over die voice van Vlaanderen, of Brugge, of Assebroek… Toch kan ik er nog steeds van houden om de badkamer en de buren ongevraagd te voorzien van een privéconcert en zo houd ik op microniveau een stukje droom koppig wakker.
Zangeres worden heb ik dan vervangen door leerkracht zijn, omdat het me wel leuk leek zoveel kennen en mogen delen. Twee jaar geleden ging ik geheel trots op mezelf en op mijn bewezen kunnen mijn papiertje oppikken. Ik heb het een aantal keer glimlachend gelezen en vond het wel tof om zo’n ultieme vorm van bevestiging te krijgen.
Ik had mijn volwassenleven kunnen starten en ik heb lang getwijfeld wat ik eigenlijk wilde doen. Impulsief schreef ik me in voor het ingangsexamen aan het Rits in Brussel, de stad die ik enkel kende van haar winkelstraat en Manneken Pis, en ik slaagde uiteindelijk ook voor dat examen. Ondertussen zijn we twee jaar verder en houd ik me eens bezig met het opmaken van een kleinschalige balans. Zomaar, omdat ik van veel nadenken op verloren momenten een hobby heb gemaakt. Twee jaar lang investeren in een woordendroom gaat leven in de diepste randen en hoeken van je lichaam en hoofd, opent ramen, dicht deuren, laat zien en wil gezien worden, geeft je woorden en vraagt om stiltes. Mooier dan dit kan een droom niet worden, denk ik dan.

Af en toe vragen mensen mij het nog eens: ‘En Lies, wa wilt ge nu worden?’ Dan wil altijd antwoorden schrijver én prater én leerkracht én barista én… Ik denk dat ik zo iemand ben dat met een overdosis en’en gretig en intens wil leven, dat zal kiezen en verliezen, dat van de tijd vriend en vijand zal maken, dat met een bibberende lip hardop voorleest en dan denkt: staan die woorden daar wel goed? Kon ik dat niet anders zeggen? Dat wel wil passen in een volwassenleven, maar eigenlijk helemaal niet weet hoe dat allemaal moet en dan soms denkt: hé wind, ga even waaien in dat hoofd van mij. 

dinsdag 27 mei 2014

Omdat het hart u ook dingen kan vertellen.

Verkiezingskaters, voor sommigen geheel letterlijk om de overwinning goed te vieren, voor anderen net door die teleurstelling en het herhaaldelijk jammeren. Van al die cijfers en gekleurde kaarten word ik soms warm en koud vanbinnen.

Dat alles ventileerde ik een aantal dagen geleden met een gewaagde status op Facebook, moeder der sociale media voor sommigen. Er volgden een aantal vind-ik-leuks en gevatte commentaren. Op Facebook wordt uitbundig aan politiek gedaan. Heerlijk vind ik dat.
Een medemens die ik niet kende, stuurde mij een privébericht. Hij hield duidelijk van ander gekleurde bloemen dan ik, zo vertelde hij mij. Verder smeet hij nog met een aantal grote woorden over bekrompen-zijn, vrienden afrekenen en mij niet willen kennen. Vooral afrekenen vond ik een hallucinant gewelddadig woord.
Ik antwoordde hem dat ik in onze Belgische tuin alle soorten bloemen wil zien staan. Ook de zijne, want ze zijn er toch om te bloeien en dat ik altijd spreek vanuit het hart dat overloopt voor kunst en cultuur. Liefst de grootst mogelijke mengelmoes en confrontaties met uiterste werelden. Ik bedankte hem ook oprecht voor de spontane woorden die hij me schonk en voor de geopende dialoog waarvoor hij me uitnodigde.
Daarna stuurde ik hem een vriendschapsverzoek om aan die mooi gekleurde tuin te kunnen werken, omdat Voltaire het ook schoon zei: ‘Il faut cultiver son jardin’ Twee uur later accepteerde hij mijn verzoek en bedankte me voor mijn aangename antwoord. Hij leek verrast, ik ook. Raar toch, hoe wij mensen elkaar zomaar lijken te ontmoeten op twee totaal verschillende wegen en ideologieën. Bijzonder schoon ook. We deelden op het einde zelfs een gemeende smiley.


Liefste medemens, Vlaming, Waal en allen Belg, eigenaar van mooi gekleurde bloemen. Durf uw handen uit te steken om in die tuin te gaan werken, durf alle geluk en ongeluk ook een stoel te geven in dit leven, durf te spreken wanneer het moet en zeker wanneer het mag en kan, durf te voelen wat volgens u juist is en volg dat maar, omdat het hart u ook dingen kan vertellen als er echt naar geluisterd wordt, durf die dialoog aan te gaan erop vertrouwend dat de toekomst er eentje is waar alle mensen kunnen samenleven en mogen aanwezig zijn. Durf misschien gewoon intens te hopen. Altijd! 

zaterdag 17 mei 2014

Laat de liefde toch ook gewoon eens liefde zijn.

Samen met een vriendin was ik daarnet één van de velen die langs kant van de weg naar alle feestelijkheden ten top keek. Gay Pride, met alle zottigheden, schone mensen en regenboogvlagen. Verkleed, versierd, uitgelaten dansend en zingend. Omdat de liefde in welke vorm dan ook schoon blijft, omdat het mensen zijn die willen intens liefhebben met hun hart en ze kunnen het misschien soms beter dan een andere mens zo durven luisteren naar wat diep vanbinnen allemaal leeft. Er hing een soort geluk in de lucht dat net zo geweldig was, omdat het op elk gezicht gedeeld werd. Ik kon er wel van houden.

Tussen alle vrolijkheden door reed ook een wagen van N-VA met glimlachende mensen. Ze liepen er met het V-teken op hun vingers door het Brussel waarmee ze eigenlijk niet weten wat aan te vangen bij een eventuele splitsing van het land. Mensen rondom mij begonnen spontaan te ‘boe’ te roepen. En daarna heviger ‘Viva la Belgique’ en ‘Leve België’. Luider en luidst. Het Belg-zijn wakkerde opeens hevig doorheen de lijven van velen. Toevallige onbekenden groepeerden zich tot een soort familie dat zonder meer aan hetzelfde touw trok. Ik deed gretig mee en voelde me meer dan ooit Belg in onze fantastische hoofdstad, terwijl ik eigenlijk nooit echt wist wat was zo Belg zijn.
Een politieke partij als die van hen die mensen op moedertaal en afkomst van elkaar scheidt en onderscheidt, voelde zich gerechtigd mensen op de Gay Pride een hart onder de riem te komen steken. Het feest dat stereotiep denken aan de kaak wil stellen, dat fervent pleiter is van gelijkwaardigheid, dat het samen-zijn in al zijn grilligheden heerlijk verenigd.


Het alles was een ultieme vorm van oprechte verbondenheid en ik dacht nog: ‘Laat het feest zijn zoals het hoort met gelukkige mensen. Laten we voor één keer niet aan politiek doen in die schone hoofdstad. Wees even mens en menselijk en laat de liefde toch ook gewoon eens liefde zijn.’

dinsdag 13 mei 2014

Dromers van de beste soort, zoveel is zeker.


Ik woonde daarnet een infosessie bij in het VAF (Vlaams Audiovisueel Fonds) hier in Brussel. Net zoals vele andere master- en bachelorstudenten uit alle soorten richtingen: film, animatie, documentaire, televisie, schrijven,... Ondergedompeld in de grote boeiende film- en televisiewereld. Allemaal met één of andere doel in dat hoofd van ons. Jong en ambitieus. Dromers van de beste soort, zoveel is zeker.

Er waren verschillende mensen aanwezig die hun praatje enthousiast en minder enthousiast hielden over Mediarte, Het Kunstenloket, Creatief Europa Programma Media en het VAF zelf. Schitterend veel informatie waarvan ik steeds dacht: dat mag ik niet vergeten. Ik noteerde veel en mijn to-dolijstje groeide gretig in mijn hoofd: beter Frans leren, gratis stages doen zo overal, CV’s opstellen en opsturen, mooi glimlachen, de juiste attitude hebben, rondbellen en -mailen en ondertussen leven, dat ook.
In de zaal werden vele vragen gesteld die zochten naar allerhande details die de toekomst tot in zijn kleinste perfectie kon voorbereiden, want straks dan moet het allemaal. Met de dromen in onze handen en ons hoofd ergens aan de bak komen. Bibberend om het gebrek aan zelfvertrouwen en de vele vervelende vragen. Stil omdat van alles tegelijkertijd moeten zijn en doen best veel is. Twijfelend, omdat iets maken, schrijven, tekenen toch diep vanbinnen heel lang alleen van jou geweest is en je eigenlijk niet weet of de wereld of ons Vlaanderen er iets van zal lusten.
Ik zat er aandachtig luisterend drie uur lang en een vriendin van mij grapte nog: ‘Laten we maar bij de Lidl gaan werken.’ Ik heb er breed om gelachen en hoopte: ‘Och, laat het allemaal goed in zijn plooi vallen.’ En ergens ben ik ook bang dat ik straks misschien anders moet gaan dromen en ik dat eigenlijk helemaal niet wil.


Onderweg naar huis praatte ik nog wat na met twee medestudenten schrijven. Allemaal op één of andere manier angstig voor het niet-weten, het grote onbekende dat de toekomst is. We stelden vragen, werden stil, staken elkaar hartjes onder de riem, gaven elkaar spreekwoordelijke schouderklopjes en mooie moedige woorden. We deden elkaar opnieuw geloven in het straks en ons eigen eindwerk met het grote jurymoment en ik dacht nog: dit alles is misschien nog het schoonst zo samen bibberend bang zijn. 

zondag 11 mei 2014

Voor het geluk dat ik met mijn verwesterde hoofd soms zo moeilijk begreep.

Mi lobi joe, Suriname, land van drukkende diversiteit en alle grote geluk, van geweldige extremen en altijd gelukkig koorddansen, van ons gedeelde Nederlands met al zijn verschillende accenten.

Mi lobi joe,
voor de momenten van vertraging en verstilling door uw natuur en het grillige weer, door het grote terras dat wij gelukkig hadden en waar ik ’s morgens al koffiedrinkend nog meer kon nadenken dan ik normaal doe en ik denk al heel veel na.  
voor de vele muggenbeten waaraan ik tot bloedens toe gekrabd heb, voor de gecko’s in de douche die we gillend tegemoet gingen, voor de Grietjebies op de elektriciteitdraden die er met hun fijne zang altijd waren ’s morgens.  
voor de nachten die soms zo kort waren om vervolgens rond 7.30 uur toch met een overdosis enthousiasme voor de klas te staan.
voor de dankbaarheid bij alle mensen die we tegenkwamen en voor de grote glimlachen altijd en het geluk dat ik met mijn verwesterde hoofd soms zo moeilijk begreep, maar wel kon voelen zo overal.  
voor alle nieuwe gerechten die vaak te ‘pittig’ waren voor mijn mond, maar genieten dat heb ik altijd gedaan.
voor het missen van het thuisfront, omdat het de liefde op een bijzondere manier mooier maakt en de stiltes dat ook.
voor de vele vriendschappen die ge in mijn leven bracht. Mensen bij wie ik thuis kon komen daar aan de andere kant van de wereld.
voor het plaatsje in mijn hart dat ge op een fantastische manier geclaimd hebt en dat van mij een ander mens gemaakt heeft. Een schoner mens dat al eens durft los te laten en durft te vertragen, dat voor voluit genieten plaats wil maken in een vol leven, dat de andere wereld in haar hoofd meedraagt, dat er de juiste woorden vond en zo een beetje meer prater werd dan die almaar geoefende zwijger.


Mi lobi joe, Suriname, voor die drie maanden anders leven. Beter leven, zoveel is zeker. 

zondag 4 mei 2014

Het bruist daar van alle soorten talenten.


Sinds vandaag ben ik trotse eigenaar van een tweede interview. In het Engels dan nog, wie kan daar nu niet van houden? 
Aan allen hier neemt u ook een kijkje op de site van D!NG magazine, een online kunstmagazine, dat jonge kunstenaars fantastische kansen wil bieden om hun werk aan de buitenwereld te tonen. En liket u dat erna ook even op Facebook, want het bruist daar van alle soorten talenten! Binnenkort organiseren zij een eerste tentoonstelling van 15 mei tot en met 24 mei in Kortrijk. Zo’n vijftien artiesten zullen met veel enthousiasme en energie hun werk showen. 

Voelt u allen bij deze persoonlijk uitgenodigd om dat eens te gaan zien. Omdat zo samen aan kunst doen toch veel schoner is als dat gedeeld wordt.



Aan alle geïnteresseerden, leest u het interview op de site zelf.