Mi
lobi joe, Suriname, land van drukkende diversiteit en alle grote geluk, van geweldige extremen en altijd gelukkig koorddansen,
van ons gedeelde Nederlands met al zijn verschillende accenten.
Mi
lobi joe,
voor
de momenten van vertraging en verstilling door uw natuur en het grillige weer,
door het grote terras dat wij gelukkig hadden en waar ik ’s morgens al
koffiedrinkend nog meer kon nadenken dan ik normaal doe en ik denk al heel veel
na.
voor
de vele muggenbeten waaraan ik tot bloedens toe gekrabd heb, voor de gecko’s in
de douche die we gillend tegemoet gingen, voor de Grietjebies op de
elektriciteitdraden die er met hun fijne zang altijd waren ’s morgens.
voor
de nachten die soms zo kort waren om vervolgens rond 7.30 uur toch met een
overdosis enthousiasme voor de klas te staan.
voor
de dankbaarheid bij alle mensen die we tegenkwamen en voor de grote glimlachen
altijd en het geluk dat ik met mijn verwesterde hoofd soms zo moeilijk begreep,
maar wel kon voelen zo overal.
voor
alle nieuwe gerechten die vaak te ‘pittig’ waren voor mijn mond, maar genieten
dat heb ik altijd gedaan.
voor
het missen van het thuisfront, omdat het de liefde op een bijzondere manier
mooier maakt en de stiltes dat ook.
voor
de vele vriendschappen die ge in mijn leven bracht. Mensen bij wie ik thuis kon
komen daar aan de andere kant van de wereld.
voor
het plaatsje in mijn hart dat ge op een fantastische manier geclaimd hebt en
dat van mij een ander mens gemaakt heeft. Een schoner mens dat al eens durft
los te laten en durft te vertragen, dat voor voluit genieten plaats wil maken
in een vol leven, dat de andere wereld in haar hoofd meedraagt, dat er de
juiste woorden vond en zo een beetje meer prater werd dan die almaar geoefende
zwijger.
Mi
lobi joe, Suriname, voor die drie maanden anders leven. Beter leven, zoveel is
zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten