zondag 11 mei 2014

Voor het geluk dat ik met mijn verwesterde hoofd soms zo moeilijk begreep.

Mi lobi joe, Suriname, land van drukkende diversiteit en alle grote geluk, van geweldige extremen en altijd gelukkig koorddansen, van ons gedeelde Nederlands met al zijn verschillende accenten.

Mi lobi joe,
voor de momenten van vertraging en verstilling door uw natuur en het grillige weer, door het grote terras dat wij gelukkig hadden en waar ik ’s morgens al koffiedrinkend nog meer kon nadenken dan ik normaal doe en ik denk al heel veel na.  
voor de vele muggenbeten waaraan ik tot bloedens toe gekrabd heb, voor de gecko’s in de douche die we gillend tegemoet gingen, voor de Grietjebies op de elektriciteitdraden die er met hun fijne zang altijd waren ’s morgens.  
voor de nachten die soms zo kort waren om vervolgens rond 7.30 uur toch met een overdosis enthousiasme voor de klas te staan.
voor de dankbaarheid bij alle mensen die we tegenkwamen en voor de grote glimlachen altijd en het geluk dat ik met mijn verwesterde hoofd soms zo moeilijk begreep, maar wel kon voelen zo overal.  
voor alle nieuwe gerechten die vaak te ‘pittig’ waren voor mijn mond, maar genieten dat heb ik altijd gedaan.
voor het missen van het thuisfront, omdat het de liefde op een bijzondere manier mooier maakt en de stiltes dat ook.
voor de vele vriendschappen die ge in mijn leven bracht. Mensen bij wie ik thuis kon komen daar aan de andere kant van de wereld.
voor het plaatsje in mijn hart dat ge op een fantastische manier geclaimd hebt en dat van mij een ander mens gemaakt heeft. Een schoner mens dat al eens durft los te laten en durft te vertragen, dat voor voluit genieten plaats wil maken in een vol leven, dat de andere wereld in haar hoofd meedraagt, dat er de juiste woorden vond en zo een beetje meer prater werd dan die almaar geoefende zwijger.


Mi lobi joe, Suriname, voor die drie maanden anders leven. Beter leven, zoveel is zeker. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten