dinsdag 18 oktober 2016

Je ontdekte dat stiltes van bomen iets eeuwigs hebben.

Je hebt een aantal verkeerde beslissingen genomen. Je zei mensen dat het mislukkingen waren, en dat wat voorafging de hoop was dat het zou lukken. Hoop is misschien wel het gouden wolkje waar leeftijd nooit telt. Het gebeurde allemaal niet. Later vond je er het woord natroost voor uit. Het is het noodzakelijke dat volgt nadat je gesust werd met gemakkelijke woorden. Het verdriet van je afschudde en zei: hemel, laten we ophouden en een biertje pakken.

Je hebt een aantal brieven geschreven naar mensen die uiteindelijk nooit geantwoord hebben. Je stelde er moeilijke vragen over wat ze nooit zeker waren. Hoe het kwam dat stuurloosheid het gevolg was van een sterk verlangen. Je hebt zelfs even over wiskunde gepraat in de hoop het verleden recht te zetten. Je palaverde over boeken die je niet interessant vond in de hoop er harten mee te winnen die niet voor jou bestemd waren. Je won altijd van alles, en ’s avonds in bed ging je dromen over meisjes die vliegen konden.

Je hebt thee gedronken onder een boom en gevraagd of die met jou wilde zwijgen. Je ontdekte dat stiltes van bomen iets eeuwigs hebben. Voor het eerst moest je huilen. Je had nog allerhande bewijzen nodig voor later, maar besefte dat het vooral ging over niets moeten. Je glimlachte. Een keer of vijf. Je wilde eindelijk ook eens van getallen houden.

Je hebt je grootmoeder gebeld om plots opnieuw te beseffen dat ze al twee jaar gestorven is. Je zou daar met haar om lachen en taart bakken. Je zou koffie drinken. Een verhaal vertellen over toen schoenen nog op daken vlogen, je op haar sofa danste en voor het eerst ontdekte dat je heupen had. Je zou voornamelijk begrijpen dat sommige stukken hemel alleen maar gemaakt zijn om gemis aan te meten.

Je hebt alle soorten dingen gekocht die je uiteindelijk nooit zal gebruiken. Ze vullen alleen maar wat anderen nooit gezegd krijgen, geven je de zekerheid dat er ook zaken zijn in het leven die blijven. Je nodigt mensen uit die je niet echt mag. Ze kopen koekjes voor je met chocolade. Je wilde dat je er een paar eten kon. Je wilde dat je dat echt wilde. Je praat wartaal met ze. Ze vinden je grappig. Ze zeggen dat ze je grappig vinden omdat je kat ‘Cactus’ heet.

Je hebt je schoenen uitgetrokken voor het haardvuur. Je wacht op van alles. Je wacht met worden wie je eigenlijk bent om de afmetingen van ongeluk werkelijk te kennen. Je wacht op iemand die de woorden voor je openlegt, en zegt: hemel, zat jij al die tijd te wachten? Je vlecht je haren, legt je hoofd te slapen. Je hebt het altijd allemaal geweten, je hebt jezelf alles al drie keer verweten.


Je hebt een auto de straat uitgeduwd toen het vroor. Je buurman zei je dat niemand ooit zo sterk kon zijn. Je glimlachte. Hij gaf je bier. Je bleef een tijdje. Hij vertelde je over oorlog. Je hebt geluisterd. Je wist dat je dit niet mocht vergeten. Hij zat te staren, zei dat je later terug moest komen om een bokaal opgelegde krieken. Haast je niet, zei hij, ik kan alles als de beste bewaren.