donderdag 25 september 2014

Neem het niet!

Ik weet niet hoe jij deze morgen bent opgestaan. Meestal doe ik dat met mijn krant. En een kop koffie. Gezelligheid bij treurige woorden. Dat kan nog net werken. Vanaf woensdag ben ik werkmens en vallen de eerste Belgische bommen op ISIS. Die twee hebben eigenlijk niets met elkaar te maken, behalve dan dat 1 oktober op heel verschillende niveaus levens zal veranderen.
De nakende oorlog op ISIS zal ons iedere zo’n 170.000 euro kosten per dag. Momenteel wordt het bedrag geschat op een goede 15 miljoen euro, maar zoals dat wel vaker met geschatte bedragen gaat zal dat hoger liggen. Dat brengt mij een pagina verder in de krant waar de besparingen netjes staan opgelijst. Hallucinante bedragen waarbij je wenkbrauwen gaan fronsen en daarna even diep zucht. Het onderwijs zal 39,5 miljoen euro moeten besparen. Daardoor komen bijvoorbeeld noodzakelijke verbouwingen in het gedrang of zal bespaard worden op verwarming en verlichting. Hoort u het ook in Keulen donderen?  Of zal ik zeggen in ISIS?
De VRT moet het met 22 miljoen euro minder stellen. Dat bedrag ligt zo’n 7 miljoen euro hoger dan verwacht en zal leiden tot minder programma’s en meer herhalingen. Onze cultuur moet 32 miljoen besparen. Het grootste slachtoffer lijkt hier het lokale jeugdbeleid te zijn, maar volgens Vlaams minister van Cultuur Sven Gatz (Open VLD) zal het de levensvatbaarheid van de initiatieven niet aantasten. En wat denkt hij te doen met de levensvatbaarheid van een samenleving waar net de rol van cultuur als verdichter en katalysator zo onnoemelijk belangrijk is?
Onze regering lijkt in cijfers een betere samenleving te zien en denkt dat een evenwichtige begroting de sleutel tot succes is. Dat zij dat op de kap doen van leerlingen, studenten, starters, alle soorten van creatievelingen en makers die de toekomst eigenlijk in essentie kleuren, lijkt volledig aan hen voorbij te gaan. Zij denken wel geld te hebben voor bommen in een oorlog dat eigenlijk niet de onze is. Zij zijn zich bewust dat door die bommen de eigen veiligheid in gevaar komt. Zij houden zich krampachtig vast aan cijfers en procenten en vergeten ondertussen te kijken naar wat er in een samenleving aan het gebeuren is.  Neem het niet, beter dan Stéphane Hessel zal ik het niet kunnen zeggen.
Ik hoop dat de regering beseft dat elke beslissing die zij neemt een keuze is geweest en geen noodzaak en dat zij straks wanneer de bommen vallen, het onderwijs puffend vooruit moet, de VRT moet goochelen met beperkte middelen, zij kiest voor een België van hard boven hart, dat zij een samenleving van verschillen tot stand brengt, dat zij van collectief zuchten om belastingen en politiek een gewoonte heeft gemaakt, dat zij elke vorm van geluk en leven gereduceerd heeft tot een cijfer. En dan wens ik u, zoals Stéphane Hessel in zijn Neem het niet (wat u trouwens dringend op uw to-readlijst moet zetten), het volgende toe: “Ik wens u allen, gezamenlijk en individueel, toe dat u een motief hebt om verontwaardigd te zijn.”

vrijdag 19 september 2014

Bij gebrek aan antwoorden ging ik soms sneller wandelen.

Feit van de week: verwelkom een volwassenleven. Het bibberend bang zijn heeft plaatsgemaakt voor volbloed ambitie. Ik geef toe dat ik het leven als werkzoekende al beu was. Na twee weken leek ik een krak te zijn in sollicitatiebrieven schrijven, mijn tekst te voorzien van de nodige poëzie, vacatures opsnorren etc. Het wachten en ondertussen weinig doen, is geen leven voor een mens als ik. De schrijfsels bleven aan de kant liggen. De muizenissen slopen opnieuw onopgemerkt in het hoofd. Af en toe vloekte ik dan eens in alle stilte en ging gewoon maar door zoals wij, mensen, dat meestal doen.

Dan was er opeens geheel onverwachts het allereerste sollicitatiegesprek. Ik die liever schrijver dan prater ben, moest het daar gaan uitleggen. Ter voorbereiding had ik de laatste dagen af en toe in de spiegel tegen mezelf gepraat, kocht ik een nieuwe outfit en knutselde ik een artistiek portfolio bijeen. Ik uit zenuwen het best in alle soorten van enthousiasme en kan dat zo meestal bijzonder goed verstoppen.
En dan doe je dat gewoon. Glimlachen, grote gebaren en knikken. De stress was in mijn eerste zinnen gekropen en in de rode plekken in mijn nek. Op het einde bedankte ik hen en wandelde weg. De volgende dag zat er al goed nieuws op mail. Vroeger dan gepland. Ik ben namelijk ook zo’n soort mens dat nu in haast en spoed nog een rijbewijs moet zien te halen en de daar bijbehorende autofobie voor moet overwinnen. Het studentenleven heb ik met pijn in het hart vaarwel gezegd. Ik trek straks glimlachend nog eens naar mijn dak en mijn fantastische buurman die het dit jaar moet stellen met een andere, laat ik er maar vanuit gaan, minder toffe buurvrouw. Van mijn Brussel dat ik tijdelijk ruil voor een Brugge. Dat het ondertussen ook rommelt in al wat altijd vertrouwd en dichtbij is, dat ik denk dat fictie en realiteit soms te veel met elkaar te maken hebben, maakt van de afgelopen week een helse afwisseling van geluk en verdriet.
Eén maand geleden bevond ik me nog op 22 kilometer van het langverwachte Santiago en was ik al 400 km onderweg geweest. Ik had dagen achter de rug van denken en afzien, van leeg zijn en dat zo willen houden, van niets weten en denken dat het goed is, van tranen die er zomaar waren. Ik heb vaak gedacht: wat moet ik allemaal doen in mijn leven? Bij gebrek aan antwoorden ging ik soms sneller wandelen tot ergernis van mijn caminopartner, vloekte ik hardop of wentelde mezelf in stilte.


Ergens denk ik nu dat dit alles geen toeval is, dat de caminospirit in mijn hoofd en hart is gaan wonen, dat ik er een mooier mens van geworden ben, dat ik mag genieten van verdiend geluk, dat er uiteindelijk weinig te weten, maar veel te voelen valt en dat ik de moeilijkste caminovraag ingewisseld heb voor dit: wat moet ik allemaal voelen in mijn leven? 

zaterdag 6 september 2014

Sorry Brugge, genoeg is ook echt genoeg.


Al een tijdje is mijn ochtendkrant verrijkt met triestig nieuws over mijn schone stad, Brugge. Zo vielen in de aflopen maanden meer slachtoffers van zinloos geweld dan ik in mijn drieëntwintig Brugs bestaan kan herinneren. Na Mikey Peeters (19), die begin juni met een mes tot de verkeerde soort dood veroordeeld werd, viel genadeloos een tweede slachtoffer, Leslie Maes. Twee mannen trapten Leslie tot hij erbij neerviel. De politie liet beiden daarna onmiddellijk vrij. Ze verklaarden later dat er te weinig elementen waren om de mannen effectief aan te houden. En dat terwijl op het internet een filmpje circuleerde dat een buurtbewoonster gemaakt had. De man blijft nu achter met een schedelbreuk en een portie ontgoocheling en ontnuchtering. Dat laatste deelt hij alvast met vele andere Bruggelingen. Het collectief zuchten heeft alvast iets opgeleverd, want het parket zal de zaak nu toch verder onderzoeken. Zucht.

Naast zinloos geweld bood de stad de afgelopen week ook het hoofd aan een compleet andere kwestie. In de Brugse Reien zwom onverwachts een zwarte zwaan tussen witte soortgenoten. Het deed onmiddellijk denken aan het prachtige sprookje ‘Lelijke eendje’ en Bruggelingen doopten de zwaan spontaan tot Burilda Lanchals. Een warme welkom dus voor Burilda die niet veel later al een eigen fanpagina kreeg op Facebook ‘Zwarte zwaan moet blijven in Brugge’. Het stadsbestuur had immers geen oren voor die oprechte oproep van het volk. Uit traditie moest Burilda Lanchals onmiddellijk verdwijnen. Met een motorboot wilden stadsarbeiders deze zwaan vangen, maar die actie liep uiteindelijk in het water. Na een klopjacht crashte het motorbootje tegen een muur en dropen ze verslagen af. Nu blijkt een tweede zwarte zwaan op weg te zijn naar de Reien, maar niemand is nog bereid commentaar te geven. We hebben er genoeg van, verklaart Philip Pierins, schepen van Groen, in het Nieuwsblad.

Verder viel de vraag van staatssecretaris Melchior Wathelet (CDH) om de kerstverlichting dit jaar uit te doen om het gevreesde stroomtekort gedeeltelijk op te vangen ook in dovemans oren. Brugge gaat zelf verder en pakt uit met het grootste verlichte reuzenrad van Europa. Zo’n zestig meter hoog. Schepen Annick Lambrecht (SP.A) wil niet meedoen aan doemdenken en vergeet daarbij dat op 20 km van Brugge zones zes liggen, zoals Aalter en Maldegem, waar als eersten het licht dreigt uit te gaan. Alles voor de gezelligheid, gaat ze verder en zo worden woorden als solidariteit en barmhartigheid waar het in de kerstperiode echt op aankomt, schaamteloos vergeten.


Samen met u, Philip Pierins, heb ik er ook genoeg van. De opeenstapeling van sombere nieuwtjes zorgt niet alleen voor een fikse deuk in het imago van de stad, maar ook in mijn trots als Bruggeling. Ik hoop er samen met het stadsbestuur en alle mensen snel het hart voor Brugge terug te vinden waarnaar geluisterd kan worden als het op toekomstige maatschappelijke kwesties aankomt. Dat we naast logica en tradities ook een beroep durven te doen op ons gezond verstand, dat wij allen niet vergeten dat we gewoon mensen zijn, bewoners van een fantastische stad en dat wij kunnen kiezen voor een gezellig Brugge dat we niet hoeven te meten in hoeveelheid kerstverlichting of aantal witte zwanen in de Reien.