vrijdag 26 februari 2016

Op die stoel moet staan: laat hier je verdriet achter.

Er zou een houten stoel moeten staan op een plein waar verder alleen bomen groeien. Het zijn kerselaren die om onbekende reden verward worden met treurwilgen afhankelijk van welk weer het precies is. Op die stoel moet staan: laat hier je verdriet achter. Daar zouden alle soorten mensen passeren die er op verschillende manieren gaan zitten.

Sommigen worden de stilte waarin het regent in hun hoofd, anderen zouden er huilen en zeggen: dat is het leven, ik besta uit ongeveer 60% procent water en wil dat gewoon aan mezelf bewijzen. Nog anderen zouden er hun knieƫn optrekken, hun hoofd leggen, zichzelf zo klein mogelijk maken en hopen dat ook hun verdriet mee krimpt. En sommigen zouden niet durven, maar gewoon zeggen dat ze geen tijd hebben, alsof dat soms ook hetzelfde is.

’s Avonds zouden er rondom die stoel zakken staan met daarin die keer dat je goudvis doodging die je nog een naam moest geven, of een andere keer dat je besloot je bestaan op te eisen en dat deed door dingen te gaan tellen, of het moment waarop je al volwassen moest zijn, en je had nog een lichaam dat daar niet bij paste, maar je las wel de juiste boeken. En in de moeilijkste zakken zou het gaan over de mensen die je aan de hemel hebt afgestaan waarna het missen begon. Maar je wist niet hoe dat moest en ging dan maar braambessen plukken voor je moeder en haar huisgemaakte confituur.

Alles zou uiteindelijk geteld worden, zak per zak, en mensen zouden vragen wie precies wat wil troosten. Dat pijn het best gedeeld kan worden als een koekje tot het plein opnieuw leeg zou zijn. 


’s Nachts zou je stiekem naar die stoel gaan kijken. Er in kleermakerszit voor gaan zitten, je hoofd erop leggen en hopen dat alles vanzelf verdwijnt.  Van die nacht zou je ook verwachten dat ze je een handleiding geeft van troost voor de volgende keer. Later zou naast die stoel een andere staan, die je kocht in de kringwinkel waar je almaar zocht  naar wat je vroeger gemist hebt, voor het evenwicht en alle evenwichtige verdriet.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten