Het was geen keuze, maar eerder het gebrek eraan.

Ik ben er vaak als de eersten bij om pleidooien te geven waarin ik geloof dat alles in het leven een keuze is: de liefde, het geluk, het verleden en hoe daar mee om te gaan,… Het is zo onnoemelijk schoon om daar keihard in te geloven en voor te gaan. Het maakt sterk wat zwakker is, laat gevoeligheden toe waar nodig, zorgt voor gewone wonderen en veranderingen in hoofd en hart zonder daar zwaar en serieus aan te werken. Ik zeg het zo graag: zet daar uw tanden in om zo gretig en goed te leven.

Niet alles is altijd een keuze, weet ik nu. Zo zijn er ambetante en soms pijnlijke uitzonderingen en ik ben nu net zo’n mens die dat haat. In taal bijvoorbeeld of snelheidsregels in het verkeer. Ik krijg daar soms kop noch staart aan. Nu denk ik hier met het onweer daarbuiten tussen die vier muren van mijn kamer: cut the crap. Ik vind het verfrissend eerlijk dat te durven zeggen dat genoeg ook eens genoeg is, dat er gerust wat woede mag kruipen in een leven om alle juiste redenen dan, dat je met vrolijke woorden niet altijd het schoon weer kunt maken, dat er dingen zijn die blijven hangen in de kop en na herhaaldelijk afvragen een muur van onbegrip zowat het verste is waar je geraakt. Ik denk: af en toe mag dat eens zo’n dag van godverdomme en verdorie, van onrust en radeloosheid, van stiltes nadat alles gezegd of beslist is, zoals nu. En we dan straks moeten doorgaan op één of andere manier en ik niet weet hoe dat moet, maar er geen andere keuze meer is. Zo gaat het al eens of zoals ik in een verhaal eens zei: ‘Het was geen keuze, maar eerder het gebrek eraan.’

Van deze woorden moet u vooral onthouden dat altijd weten saai is, dat geloven dat het altijd goed komt utopisch mooi, maar soms pijnlijk fout is. Dat we met hoopjes hoop al een heel eind op weg kunnen en soms ook niet. Zoals vandaag, omdat hevig willen soms niet gewoon genoeg is om vrolijk en frivool door te gaan of om überhaupt te leven. Maar dan zijn er ooits en voorbij, van vertraagd terugblikken en hopen dat uit elke verleden tijd gevoeld werd wat nodig was en geleerd is wat kon om beter, intenser en schoner door te gaan. Dat moet dan wel, denk ik, hoop ik.