Sinds
vrijdag kan ik zeggen dat ik de Krak van Brugge 2014 ben. Stiekem moet ik wennen
aan die titel. Ik ben een heel gewoon meisje dat weinig van
leven weet en maar iets doet. En ik heb een pen en woorden en die twee samen
leveren dan soms leuke dingen op. De titel heb ik eigenlijk te danken aan mensen die de
moeite namen hun stem uit te brengen waarvoor ik hen allen warm dankbaar ben.
‘Krak’
vind ik een schoon woord. Je geeft ermee aan dat iemand op één of andere manier
goed is in iets. Tegelijkertijd zijn synoniemen ervan breuk en barst die dan
net gaan over kwetsbaarheid en menselijk zijn. 2014 is inderdaad een zot goed
en heftig jaar geweest. Ik had toen clichématige voornemens als terug gaan
lopen, meer tijd door brengen met oma, een rijbewijs halen… Eén van de puntjes
was ook gelukkig zijn. Niet dat ik ongelukkig was, maar ik deed aan geluk dat
in essentie niet bij mij paste. Ik waggelde om krakjes heen met een elegantie
die er pas was na jaren van oefenen. Ik had zo nog lang kunnen doorgaan. Alleen
wilde ik het niet meer. Integendeel, ik
heb gekozen om keihard te botsen, om toe te eigenen wat van mij was en weg te
smijten wat ik deed om verkeerde redenen. Dan is er opeens ruimte, schrijf je
brieven naar Poetin, schrijf je een boek dat alles raakt wat diepst zat, spreek
je glansrijk voor een publiek en breng je poëzie op podia, terwijl je vroeger van verlegenheid liever onder
schoolbanken verdween. Dus, ja, ik heb mezelf verbaasd.
Wat
ik nu denk, is dat we allen in essentie krakken zijn met krakjes die om verscheidene redenen niet altijd in hun mooiste en krachtigste element
zijn, omdat we misschien denken dat we het niet altijd waard zijn, omdat we
misschien het gevoel hebben dat er geen tijd is en dat we wel voornemens
hebben, maar als het op echt leven aankomt we liever veilig verder gaan, omdat
we denken dat wat iedereen doet dan ook wel goed moet zijn. Alleen waarom zou
je je de best mogelijke versie van jezelf ontzeggen met excuses als angst,
gemak en gewoonte? Waarom zou je het almaar hebben over later dan, terwijl er enkel nu is?
Zelf weet ik weinig,
maar van één ding ben ik nu zeker dat ik altijd en oprecht voor de best mogelijke
versie van mezelf wil gaan en dan in die
poging, zo onderweg, soms letterlijk zelfs, vind ik wel iets dat in de buurt van
geluk kan komen. En nooit meer wil van krakjes in de breedst mogelijke zin van het woord banaliteiten maken, alleen maar omdat ik dacht dat dat beter was. Dat is een echt een keuze die elke dag opnieuw wil maken. Ik bedoel, ik hoop u ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten