Springen en verder niets weten. Hop, hoop, hop.

Het begon met een mail. Daarin spraken ze me aan met ‘Mevrouw’ en ik vond het wel grappig om op deze leeftijd mevrouw te mogen zijn. Of ik eventueel wilde helpen met hun kortfilm, scenario en zo? Het verhaal erin liep nog niet helemaal, maar er was al een basis met goed bedachte elementen en gevatte ingrediënten. Verhaalstof in al zijn kleurrijke overdosis. Halfweg en goed begonnen, dat zeker.

Snel antwoordde ik hen dat ik wel aan boord wilde komen. Van heel veel nieuws heb ik altijd hard gehouden. Springen en verder niets weten. Hop, hoop, hop. Dat moet vast goed leven zijn, denk ik dan.

Zo ontmoetten we elkaar een aantal dagen later in Antwerpen, omdat die locatie geografisch in ons midden lag: een Nederlander, een Limburger en een West-Vlaming en dat straks allemaal zonder ondertiteling natuurlijk. We kenden Antwerpen niet goed genoeg om op het juiste terras te zitten en daar konden we best om lachen. Onze tafel verschoven we mee met de zon. Verder mocht niet, kwam de eigenaar ons vertellen met een wijzende vinger naar camera’s op het plein die ik niet zag. En zij ook niet. Ik knikte geforceerd vriendelijk en dacht nog: ‘Big Brother Bart, is watching us.’

Aan onze tafel waarop drie pintjes stonden, botsten onze accenten hard, terwijl we met gebogen hoofden over dezelfde papieren hingen. Straks zou vast iets geniaals volgen, dachten we hevig als bijna drie vreemden met een artistieke klik én blik.

Veel vragen stellend, af en toe wat vloekend, ploeterend, soms stilvallend om daarna opnieuw te beginnen. Met drie visies en één doel: een goede kortfilm bedenken. Zo zaten we daar met koppen waarin creativiteit hongerde en haperde. Brainstormend, om het met een stoffig modewoord te zeggen. Af en toe deden we aan aha-momenten, afgewisseld met brede glimlachen en één touw waaraan we ondertussen samen trokken.

Alles groeide gestaag. De wereld en haar personages, de structuur en haar grilligheden met scènes die klopten, die leefden in ons hoofd en straks ook op de set als het allemaal even meevalt. En het juiste budget kan volgen, dat ook. Dat zeker.

De kortfilm in zijn nog te grote kinderschoenen. Die magie doorleefden wij op het verkeerde terras op een plein met zijn kijkende camera’s.

Geestigheid en talenten van alle soorten hebben elkaar bij toeval ontmoet. Schoon is dat, zo samen zien en maken. Fascinerend leerrijk, al dat nadenken en steeds dieper graven. Terwijl ik naar het Station wandelde, dacht ik nog: Heerlijk leven is dit in al zijn gelukkige vrolijkheden, in werelden die we zomaar binnen- en buiten wandelen, bijstellen waar het moet. Anders te ademen, vrijer te bewegen en met alle barstjes en kwetsbaarheden voller te zijn en beter te kunnen schrijven, zeker dat laatste.