Unheimlich,
een beter woord vind ik niet om de vreemde samenloop van omstandigheden die het
leven en ook de dood heet te omschrijven nu.
’s Avonds op
16 april was ik de laatste beetjes perfectie aan het zoeken in mijn laatste
hoofdstuk. Opeens telefoon en het leek alsof die luider rinkelde dan anders. Ik
hield mijn adem in. Twintig seconden misschien, omdat ik dat niet veel langer
kan.
‘Bobonne is
overleden.’ die boodschap voelde ik overal, terwijl ik daar in mijn verhaal al
maandenlang geschreven heb over een grootmoeder die doodgaat, niet zomaar dan.
In mijn verhaal pleegt ze zelfmoord. Bobonne is immers vredig gestorven, als je
dit soort woord al kunt gebruiken voor de dood. Ze was overigens ook niet mijn
echte grootmoeder, maar dat heeft haar nooit tegengehouden om grootmoederdingen
te doen en te geven aan ons.
Zij die haar
tanden gretig heeft gezet in onze tijdsgeest met zo’n enthousiasme dat haar
lang jong hield. Ze was eigenaar van een ‘fasseboekprofiel’. Ze zei dat zo schoon.
Ik ben enorm van dat woord gaan houden. Ouderdom is de laatste jaren niet mild
voor haar geweest. Pijnlijk jammer is dit alles.
Morgen dan
lees ik wat woorden voor die ik heb gevonden zo dicht in en uit het verhaal, in
mijn hoofd dat de laatste tijd wat moeite heeft met het teveel aan
verschillende emoties.
‘Afscheid nemend ieder op zijn eigen manier,
zo hoort dat en dan vraag ik me heel soms af: Wanneer went dat eigenlijk
allemaal?
Omdat iemand voor altijd missen wel heel erg
lang is.’
Afscheid nemen dit bestaat niet Lies, de mensen die we verliezen . Blijven leven in onze gedachten. Samen met kennissen , vrienden en familie laat je ze leven. Door de duizenden verhalen, herinneringen die er bestaan van die persoon. Dood zijn ze pas als wij ze vergeten zijn. Ik wens je zeker heel veel sterkte toe in deze moeilijke periode;) groetjes Matthias B.
BeantwoordenVerwijderen