dinsdag 22 april 2014

Omdat iemand voor altijd missen wel heel erg lang is.

Unheimlich, een beter woord vind ik niet om de vreemde samenloop van omstandigheden die het leven en ook de dood heet te omschrijven nu.

’s Avonds op 16 april was ik de laatste beetjes perfectie aan het zoeken in mijn laatste hoofdstuk. Opeens telefoon en het leek alsof die luider rinkelde dan anders. Ik hield mijn adem in. Twintig seconden misschien, omdat ik dat niet veel langer kan.
‘Bobonne is overleden.’ die boodschap voelde ik overal, terwijl ik daar in mijn verhaal al maandenlang geschreven heb over een grootmoeder die doodgaat, niet zomaar dan. In mijn verhaal pleegt ze zelfmoord. Bobonne is immers vredig gestorven, als je dit soort woord al kunt gebruiken voor de dood. Ze was overigens ook niet mijn echte grootmoeder, maar dat heeft haar nooit tegengehouden om grootmoederdingen te doen en te geven aan ons.
Zij die haar tanden gretig heeft gezet in onze tijdsgeest met zo’n enthousiasme dat haar lang jong hield. Ze was eigenaar van een ‘fasseboekprofiel’. Ze zei dat zo schoon. Ik ben enorm van dat woord gaan houden. Ouderdom is de laatste jaren niet mild voor haar geweest. Pijnlijk jammer is dit alles.
Morgen dan lees ik wat woorden voor die ik heb gevonden zo dicht in en uit het verhaal, in mijn hoofd dat de laatste tijd wat moeite heeft met het teveel aan verschillende emoties.
‘Afscheid nemend ieder op zijn eigen manier, zo hoort dat en dan vraag ik me heel soms af: Wanneer went dat eigenlijk allemaal?

Omdat iemand voor altijd missen wel heel erg lang is.’

1 opmerking:

  1. Afscheid nemen dit bestaat niet Lies, de mensen die we verliezen . Blijven leven in onze gedachten. Samen met kennissen , vrienden en familie laat je ze leven. Door de duizenden verhalen, herinneringen die er bestaan van die persoon. Dood zijn ze pas als wij ze vergeten zijn. Ik wens je zeker heel veel sterkte toe in deze moeilijke periode;) groetjes Matthias B.

    BeantwoordenVerwijderen