Dakdromen

Ik doe de laatste tijd wel vaker aan 'dakdromen'. Het is niet alleen mijn favoriete bezigheid, maar ook mijn mooiste werkwoord geworden. De pen vloeit op deze hoogte vaak beter, omdat het leven hier 'onthaast' wordt en dan denk ik altijd: ik ga het zoveel missen dat ik misschien wel blijf.

Dakdromen

de avondlucht is te onpoëtisch om echt

schoon te zijn

we zien er olifanten in en discuswerpers

met geamputeerde armen

we doen aan kinderlijke geestigheid

met een gemak dat enkel te snappen valt

op dit dak waar de hemel altijd

zonder sterren is

met de nacht valt ook de stilte

we liggen wat te staren naar

dat alles boven ons hoofd en

fantaseren woorden bijeen

over alle filosofische verschillen tussen

oogleden en ooglappen

piloten en stewardessen

met wat rosé in de hand vinden we

politieke oplossingen uit en geloven

we dat we wereldverbeteraars zijn van

de allerbeste soort

in dat hoofd van ons huist niet

meer dan een samenraapsel van broze dromen

daartussen kruipt de passie

voor dit leven en de kunst

voor de film en het woord

voor alles dat werkelijk mooi kan zijn

omdat we geleerd hebben 

in alle architecturale lelijkheid

anders te gaan kijken

en we dat ook kunnen

op dit dak dat een plek werd

van grote ontmoetingen

tussen hoofd en hart

en van alledaags geluk

dat nergens aan te meten valt

behalve aan

het huidige ogen-blik