We hebben allen cijferhoofden die we nodeloos vullen.

Ik heb gisteren meegedaan aan vrijdag de 13e. Bijgeloof, van die meest clichématige soort. Daarna realiseerde ik me al snel dat ik mijn leven al te vaak georganiseerd heb rond getallengeluk en –ongeluk. Cijfers op rapporten, stagepunten, getallen op de weegschaal. Er wordt ons om de oren geslagen met prijzen, procenten, kortingen, minimum- en maximumtemperaturen, inkomsten, uitgaven, leeftijd, calorieën, tijdstippen, deadlines,… We hebben allen cijferhoofden die we nodeloos vullen en zelfs angstig worden wanneer die al te leeg zijn, omdat het ruimtes zijn waarin we onszelf te regelmatig zouden tegenkomen als we echt wilden. We zijn gaan houden van dat gevulde leven en meten er alles aan: geluk, verdriet, zelfvertrouwen, de liefde, talent… Meestal zonder zelfs maar af te vragen wat we nu werkelijk willen of voelen. Het hart wordt genegeerd om allerlei pragmatische redenen.

Ik heb zelf al langer geweten dat ik eigenlijk een lettermens ben, maar dan zo eentje die tijdelijk geluk haalt uit allerhande cijfers ter bevestiging. Als bijna bestaansrecht. Vormen van houvast die veilig bleken te zijn. En daarna vaak heel leeg waren ook, omdat we eigenlijk alleen maar hunkeren naar die meest broze vorm van liefde: ‘Wilt u toch even een beetje van mij houden. Dat heb ik nu verdiend, terwijl je in je armen en handen alle soorten cijfers verzameld hebt ter bewijs.’

Dat moet maar eens gedaan zijn, denk ik nu. Omdat cijfers al te vaak beperkingen opleggen aan grote waarden en normen. Omdat die talenten limiteren tot één te rationele ding. Omdat ze misbruikt worden om de één te gaan vergelijken met de andere zonder dat er iemand beter van wordt en er dan gelachen wordt in vuistjes, achter ruggen en dat we daar allen een brokje gevolgen van meedragen ergens. Omdat ze alle soorten van pronken om totaal verkeerde redenen toelaten. Omdat niets essentieels in dit leven werkelijk de vorm van een cijfer kan aannemen, denk ik dan.

Laat dit hier een oproep zijn om in dat cijferhoofd van u te kijken wat werkelijk primeert. En dan wat woorden te zoeken die u meer prater kan maken, omdat we dat kunnen gebruiken en er beter naar het hart kan geluisterd worden in die schone taal. Dat kan, denk ik, van ons een beter mens maken. En dat hoeft u niet te verdienen. Dat moet u gewoon doen.